Deszcz

Idziemy razem przez deszcz, powoli zbli¿aj¹c siê w sobie tylko znanym kierunku. Ludzie wokó³ œpiesz¹ siê, nie chc¹c zmokn¹Ì, jednak ja, na przekór ich poœpiechowi, zwalniam z ka¿dym krokiem. W koùcu, pod bram¹ cmentarza stajê zupe³nie. Spogl¹dasz na mnie spod parasola.
- Zmokniesz – mĂłwisz wyciÂągajÂąc dÂłoĂą w zachĂŞcajÂącym geÂście. ZachĂŞcajÂącym do schronienia siĂŞ.
- PĂłjdĂŞ sama – odpowiadam w zamian mijajÂąc ciebie i wchodzÂąc na cmentarz. – Poczekasz na mnie? – nie czekajÂąc na odpowiedÂź, nawet siĂŞ niÂą nie przejmujÂąc, ruszam przed siebie.
- Jasne, ale… - reszta s³ów ginie w szumie deszczu i wiatru.
IdĂŞ przez pusty, ponury cmentarz zbliÂżajÂąc siĂŞ do jeszcze nowego grobu.
- Dlaczego wtedy musiaÂło ÂświeciĂŚ sÂłoĂące? – myÂślĂŞ z przekÂąsem i smutkiem, przystajÂąc i patrzÂąc na daty: urodzony w 1982 r. zmarÂł tragicznie w 2008 r. Wspomnienia zalewajÂą mnie.

*-*-*

- Do zobaczenia jutro, kochanie – sÂłyszĂŞ jak Âśmiejesz siĂŞ przez sÂłuchawkĂŞ.
- Papatki – szczĂŞÂśliwa roz³¹czam siĂŞ. Nie mogĂŞ siĂŞ doczekaĂŚ jutrzejszego spotkania z naszymi znajomymi ze studiĂłw. Towarzystwo dobre i sprawdzone jak to mawiasz.
- Nie mogĂŞ siĂŞ doczekaĂŚ jutra – szepczĂŞ patrzÂąc przez okno. – Mam ci coÂś waÂżnego do powiedzenia, kochanie.

*-*-*

- Hej, gdzie twoja druga po³ówka? – pytajÂą mnie po raz kolejny.
- SpóŸnia siĂŞ, nie widaĂŚ? – odpowiadam z psotnym uÂśmiechem. Jednak w g³êbi serca jestem przeraÂżona. Nigdy siĂŞ nie spóŸniaÂłeÂś. Nawet jak umawialiÂśmy siĂŞ na malowanie mojego pokoju, byÂłeÂś punkt trzecia, mimo Âże godzina byÂła doœÌ luÂźna.
- WeÂź zadzwoĂą do niego – sÂłyszĂŞ jĂŞk koleÂżanki.
- JuÂż, juÂż – mĂłwiĂŞ, ale w momencie gdy miaÂłam wybraĂŚ numer, telefon zadzwoniÂł.
- Halo? – sÂłyszĂŞ przeraÂżony gÂłos twojej siostry. – MĂłj brat miaÂł wypadek! LeÂży w szpitalu!

*-*-*

- Jak to siĂŞ staÂło?
- JakiÂś idiota wjechaÂł w niego niedaleko naszego domu, a potem zwiaÂł. ZnaleÂźliÂśmy go i… - nie jestem pewna co siĂŞ wokó³ dzieje. PamiĂŞtam jak rozmawiaÂłam przez telefon a potem… Nie wiem co byÂło potem. SÂłyszĂŞ gÂłosy, widzĂŞ ludzi, czujĂŞ ich dotyk. Ale to wszystko jest jak zza mgÂły. CzujĂŞ jak ktoÂś wsuwa mi coÂś w dÂłonie. Po chwili ktoÂś podnosi moje rĂŞce zmuszajÂąc do wypicia czegoÂś. ObojĂŞtnie pijĂŞ, ale nie wiem czy jest to gorÂące czy zimne, smaczne czy nie. Nie interesuje mnie to.
Nagle przytomnieje.
- Chcesz go zobaczyĂŚ? – patrzĂŞ n a dÂłoĂą twojej siostry na moim ramieniu. Kiwam sztywno gÂłowÂą i pod¹¿am za niÂą. StajĂŞ w drzwiach pokoju i patrzĂŞ. LeÂżysz na ³ó¿ku po³¹czony rurkami do respiratora i reszty medycznej aparatury. JesteÂś blady, ale pomimo maski tlenowej widzĂŞ jak siĂŞ uÂśmiechasz. PodchodzĂŞ i siadam na krzeseÂłku obok twojego ³ó¿ka. Ruszasz rĂŞkÂą chcÂąc mnie dotkn¹Ì. Przysuwam siĂŞ bliÂżej, ze Âłzami w oczach i chwytam twojÂą dÂłoĂą. Przytulam siĂŞ do niej pÂłaczÂąc. Ruszasz niÂą lekko, pieszczÂąc mĂłj policzek. PatrzĂŞ ci w oczy i widzĂŞ w nich miÂłoœÌ. CzystÂą, silnÂą miÂłoœÌ. SpoglÂądasz na mnie a po chwili smutniejesz.
- To nie twoja wina – odpowiadam szybko.  – PrzecieÂż… - gÂłos wiĂŞÂźnie mi w gardle i jedyne co mogĂŞ to tuliĂŚ twojÂą dÂłoĂą i pÂłakaĂŚ. Patrzysz za okno a ja pod¹¿am za twoim wzrokiem.
- Idealna pogodna, nie ma co – mĂłwiĂŞ z przekÂąsem. W zamian sÂłyszĂŞ twĂłj cichy, sÂłaby chichot.
- Nie Âśmiej siĂŞ ze mnie – mruczĂŞ, caÂłujÂąc twojÂą dÂłoĂą i patrzÂąc ci w oczy.
Nie wiem ile czasu tak siedzimy, ale w ktĂłrymÂś momencie dostrzegam jak twoja dÂłoĂą robi siĂŞ ciĂŞÂżka, a oczy opadajÂą. Puszczam ciĂŞ i wybiegam z pokoju woÂłajÂąc lekarza.

*-*-*

- Przykro mi, paĂąstwa syn zmarÂł.
ZmarÂł! Nie! To niemoÂżliwe znĂłw spowija mnie mgÂła.

*-*-*

Otrz¹sam siê ze wspomnieù i k³adê przyniesione kwiaty. Dzwonki, nasze ulubione. Tak niepozorne, a jednoczeœnie tak piêkne. Stojê jeszcze przez jakiœ czas, a¿ w koùcu czujê czyj¹œ d³où na ramieniu. Odwracam siê gwa³townie i patrzê w oczy przyjació³ki.
- Kochanie – twĂłj gÂłos i wyraz twarzy jasno dajÂą do zrozumienia, Âże deszcz nie ukryÂł moich Âłez. – ChodÂźmy – obejmujesz mnie ramieniem i wyprowadzasz z cmentarza. Oddalamy siĂŞ od przeszÂłoÂści kroczÂąc ku teraÂźniejszoÂści i przyszÂłoÂści. – Mimo caÂłej miÂłoÂści do babci twĂłj… wasz – poprawiasz siĂŞ szybko. – Wasz syn woli byĂŚ z tobÂą.